Dotyk i jego rola w badaniu zwierzęcia
Wzrok, słuch, smak, węch to zmysły, z których wszyscy korzystamy nieustannie i bez głębszego zastanawiania się. A dotyk??
Zmysł dotyku obejmuje szeroki obszar życia. To jeden z ważniejszych elementów, który w neuroanatomii opisywany jest jako czucie somatyczne służące do odebrania bodźców pochodzących z receptorów skóry. Za jego pomocą żywy organizm odbiera i poznaje otaczający świat, komunikuje się i tworzy więzi.
W pracy fizjoterapeuty czy lekarza jest pierwszym narzędziem diagnostycznym zwanym badaniem palpacyjnym. Nie można pominąć też faktu, że dotyk to informacja , która przepływa dwukierunkowo.
Co zatem daje mi takie badanie palpacyjne?
Za każdym razem, kiedy dotykam pacjenta, sprawdzam jego stan fizyczny, temperaturę dotykanej okolicy, oceniam jego struktury płytkie i głębokie. Staram się rozstrzygnąć w jakim stanie są mięśnie, ścięgna, powieź, jaką ruchomość mają stawy.
Szukam tak naprawdę odpowiedzi o tym w jakim stanie jest tkanka, czy są obrzęki, zgrubienia, sztywność. Dodatkowo w zakres badania palpacyjnego wchodzi też badanie ruchu w formie biernej – to terapeuta porusza kończyną pacjenta, by dokonać oceny jej funkcjonalności. W trakcie trwania takiego badania poprzez dotyk oczekuję i często też dostaję odpowiedź zwrotną od pacjenta. Wprawdzie moim pacjenci nie posługują się słowem mówionym, ale doskonale sygnalizują swoje problemy, choćby cofnięciem się, uniesieniem warg czy okazaniem zębów.
Wniosek – badanie palpacyjne jest podstawowym elementem diagnostyki medycznej, niezbędne przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu i dostosowaniu fizjoterapii. Pozwala na „oszacowanie” położenia i stanu tkanek, stawów, mięśni, wykryciu nieprawidłowości. Na koniec umożliwia dostrzec poprawę lub pogorszenie stanu tkanek.
Wprawna palpacja to skupienie, doświadczenie w omacywaniu i umiejętność „czucia”, czyli nieustanna nauka, bo każdy pacjent jest inny 🙂