Z biologicznego punktu widzenia, działanie światła różni się w zależności od długości fali promieniowania. Używane w fizjoterapii działanie fotobiostymulacyjne, to między innymi skupiona wiązka światła laserowego.Wiązka takiego światła posiada różne natężenie.
Światło pochłanianie jest głównie przez skórę, jako największy organ. Tam zachodzą mechanizmy biochemiczne, którymi szczegółowo zajmuje się fotobiologia. Reakcja organizmu na tego rodzaju biostymulację, to np. synteza witaminy D3 w skórze. Dotarcie promieniowania UVB do skóry i przekształcenie chemiczne 7-dehydrocholesterolu w wit. D3 zachodzi przy intensywności światła zaledwie 105Mw/cm2.
Sam termin fotobiomodulacja (PBM) zaczął być kluczowy wg klasyfikacji informacyjnej MeSH Narodowego Instytutu Zdrowia w USA, jako metoda leczenia. Obecnie termin ten jest używany zamiast określeń terapia laserowa czy zimny laser.
Terapia światłem wykorzystuje pasma w zakresie widzialnym 400-700nm i bliskiej podczerwieni 700-1100nm. Zastosowanie terapeutycznej dawki przy uszkodzonej lub dysfunkcyjnej tkance powoduje szereg reakcji komórkowych. Reakcje te zachodzą z udziałem mitochondrium komórkowego. W efekcie prowadzi to do zmniejszenia odczuwania bólu, ograniczenia stanu zapalnego i przyspieszenia gojenia.
Jak zatem działa fotobiomodulacja czyli terapia laserem?
Stosowany w terapii zakres światła czerwonego i bliskiej podczerwieni pobudza do działania składnik komórkowy- cytochrom c. Dzięki temu w komórce organizmu powstaje szereg reakcji chemicznych, uwalniana jest energia poprzez zwiększenie produkcji ATP, tworzy się wolny tlenek azotu i reaktywne formy tlenu. Następuje wytwarzanie czynnika wzrostu, zwiększa się proliferacja i ruchliwość komórek , tworzą się szlaki sprzyjające przeżyciu.
Ponadto tlenek azotu powoduje rozszerzenie naczyń włosowatych, poprawiając tym samym mikrokrążenie w uszkodzonej tkance. Efektem jest nie tylko lepsze odżywienie komórek, ale też szybsze usunięcie zbędnych odpadów przemiany materii.
Jednak aby terapia była skuteczna, kluczowe jest użycie określonej długość i siły fali czyli tzw. okienko terapeutyczne. Trzeba przy tym pamiętać o składnikach tkanki absorbujących promieniowanie. Należą do nich barwnik skóry i włosa (melamina), formy hemoglobiny, tłuszcz i woda. Melamina zawarta w skórze lub sierści pochłania wiązkę terapeutyczną najsilniej, czyli ciemne ubarwienie pochłonie więcej światła. Należy o tym pamiętać przy ustalaniu dawki terapeutycznej.
Z badań naukowych wiemy, że długość fali 800-1000nm jest w stanie przeniknąć przez skórę i dotrzeć do mięśni. Nie można zapomnieć też o różnej mocy dostępnych laserów. Wyróżnia się klasy II-III o mocy do 0,5W oraz klasę IV o mocy powyżej 0,5W. Te ostatnie mogą docierać głęboko do tkanek i nie tylko je stymulować, ale też doprowadzić do poparzeń i nieodwracalnych zniszczeń komórek.
Zasadniczo światło czerwone stosowane jest do leczenia powierzchownych problemów skóry. Natomiast fale o długości 800-1000 nm w problemach głębiej położonych struktur.
Podsumowując, aby uszkodzona komórka a potem tkanka, mogła się zregenerować musi mieć dostarczaną energię poprzez sprawnie działające mitochondria. Wpływ fotobiomodulacji pobudza te wewnętrzne struktury komórkowe do działania i aktywnej regeneracji uszkodzeń. Tym samym uzdrowienie pojedynczej komórki to początek poprawnego funkcjonowania całego organizmu.
